آنها با قطار می روند اما مسافر نیستند | زندگی برخی در لوکوموتیو و روی ریل ها سپری می شود

تینو – سحر جعفریان: وقتی زمان خروج فرا می رسد، از تابلوی اعلانات سفر با آنها تماس گرفته می شود. این زمانی است که مردانی با لباس‌های زیبا، با لباس‌های اتو شده، موهای شانه‌شده و چمدان‌های چرخ‌دار روی زمین، از محل استراحت خود در نزدیکی سکوهای مسافربری راه‌آهن در همان ایستگاه فراخوانده می‌شوند. هادی، حسین و محمد همان مردانی هستند که هر کدام سال ها تجربه کار با لوکوموتیو در ایستگاه صفر (تهران) را دارند. آنها لکوموتیوهای دیزلی و دیزلی را در خطوط کوتاه و طولانی از واگن های معمولی تا لوکس حمل می کنند تا مسافران گذرگاه های راه آهن با خیال راحت به مقصد برسند. این کم‌خوان‌ترین داستان لکوموتیورانانی است که بیشتر روز خود را با فرمان قطار، انواع اهرم‌های ترمز، رادیو، انواع دکمه‌های نور و تهویه کار می‌کنند و آن سوت فراموش‌نشدنی قطار در فضایی کوچک و تنگ. فضا اتاق

سوزن گیر دستی، سوزن گیر برقی

داستان لکوموتیورانان را باید از اول خواند. به دلیل انتخاب لکوموتیو به جای سایر کارکردها، از انواع استراتژیک مانور، بار، مسافر، لکوموتیوهای نظامی و تشریفاتی و از تقسیم خطوط ریلی کشور به مناطق مرکزی (تهران)، شمال، جنوب، غرب و شرق. که هر کدام مسیرهای متعددی دارد که منشعب و منشعب از سوزن هستند، از هر سفری که به آن «سفر» می گویند، از ساعات طولانی و پیوسته ای که در آن مجبورند به مسیرهای موازی جاده نگاه کنند. زمین بایر یا بایر و از هر چیزی که غفلت می کنند مانند تلفن همراه، پرهیز از خروپف و یا حتی از سر ناچاری! او اهل هادی شاملو لوکوموتران منطقه مرکزی تهران است. 23 سال از روزی که در آزمون استخدامی شرکت راه آهن کشور قبول شد می گذرد و پس از گذراندن دوره های آموزشی جامع و انجام مانور (رانندگی لکوموتیو در محوطه ایستگاه) به ترتیب دوره های کارآموزی لکوموتیو مسافری 3 تا 2 و 3 را گذراند. بر یونیوم او . آن روزها برای دیپلم درس می خواند و اکنون در حال اتمام دوره فوق لیسانس است. رویه های او نیز به این صورت است; پیاده روی مسیر تهران به مشهد، تبریز، مازندران، یزد، نیشابور و بندرعباس. چراغ راهنمای ایستگاه که با سرعت حداقل 20 کیلومتر در ساعت سبز می شود، از سکوی مسافران فاصله می گیرد و به تدریج رقم سرعت را افزایش می دهد. حساب همه چیز دارد. لوکوموتیو از 90 تا 100 تن، واگن از 25 تا 30 تن، تعداد دفعات سوت قطار به هر دلیلی (ثبت تعداد دفعات سوت قطار ضروری است و در مواقع بحران مدرک محسوب می شود)، نقاطی که وجود دارد. احتمال برخورد با افراد و حیوانات و حتی نقص در عملکرد وسایل نقلیه الکتریکی است که نیاز به کمک محافظ سوزن در تقاطع ها دارد. این سفر شامل 16 واگن با 700 مسافر بود و یکی از سنگین ترین و شلوغ ترین سفرها بود. کیفیت انواع کالسکه های ایرانی و خارجی را از 5 ستاره لوکس گرفته تا درجه دو معمولی که بلیط آن توسط شرکت های خدمات مسافرتی به فروش می رسد را می شناسد. هر بار که به سکوی ایستگاه می رسد، موتور دیزل لوکوموتیو را که از سوی مدیران شبکه به او محول شده روشن می کند، به فرمان اپراتورهای هیئت مدیره (اتاق کنترل ترافیک) از طریق رادیو گوش می دهد، احوالپرسی نیروهای خدمات ایستگاه، همراهی افسران فنی و تعمیرکاران، کارشناسان بهداشتی الکی با قطار، ترمزداران و کارگران مرکز دپو و واگن، نظافتچی و مهماندار قطار.

شیرینی «گنبد» و تلخی «خودکشی» زیر قطار

مهم نیست که در کدام منطقه از کشور راه آهن لوکوموتیو را راه اندازی می کند. به هر حال، همگی پیرو این رسم قدیمی هستند که در اولین سفرشان به ایستگاه مشهد، شیرینی «کنبدنما» (زیارت حرم امام رضا در اولین سفر کاریشان) برای دوستانشان در لوکوموتیو می آورند. حسین نیز 6 سال پیش پس از اولین پیاده روی این آیین را انجام داد که مختصات آن به بیش از 900 کیلومتر در حدود 11 ساعت تا ایستگاه مشهد رسید. او جوان و تازه کار است، با این حال، حرفه خود را تا آموزش مسافربری (کمک به لوکوموتیو واگن های مسافربری) پیش برده و تجربیات زیادی کسب کرده است. حسین بسیار به یاد دارد روزی را که مهندسان راه آهن پیچ و قلاب کاروان را بر روی جرثقیل های لوکوموتیو بیرون آمده از انبار نصب کردند و بازرس بهداشت قطار پس از تایید صحت فنی موتور، برگه مجوز را در جای خود قرار داد. با کف دستش گفت: به جای امن برو. برای اولین بار مسئولیت تضمین سلامت و ایمنی مسافران را به دوش می کشد. یک مسئولیت سنگین به رانندگان قطار در مورد خواب آلودگی هشدار می دهد و آنها را هوشیارتر از قبل می کند. چه در راهبردهای راه آهن (قطارهای پوشش دهنده مسیرهای کوتاه در مناطقی مانند تهران به پرند، هشتگرد) و چه در حمل و نقل طولانی که طولانی ترین آنها تهران – بندرعباس با مسافت بیش از 1300 کیلومتر است. حسین داستان های زیادی از بچه های سرحالی تعریف کرد که به قطار سنگ پرتاب می کردند و وقتی یکی از آن سنگ ها شیشه پنجره و سر کمک لوکوموتیو را شکست، به دلیل بی توجهی به گیج 17 و نیم متری (یکپارچگی راه آهن) مرزها) از ریل‌ها، به‌ویژه در مناطق مسکونی که قطارها از آن عبور می‌کنند، مسافرانی هستند که در ایستگاه‌های استراحت و نماز می‌مانند، طنزپردازانی هستند که کشیدن ترمز اضطراری را سرگرم‌کننده می‌دانند، بی‌توجه به آسیب‌های ناشی از آن، یا غم‌انگیز. آمار خودکشی

زیبایی و خطرات راه آهن، در!

قاعده این است که یک روز قبل زمان و مقصد سفر را به لکوموتیورانان اختصاص می دهند که معمولاً 12 تا 19 سفر طولانی و کوتاه در ماه و 7 تا 18 ساعت در هر سفر را شامل می شود. مهمت دلیریان با 12 سال سابقه، لوکوموتیوران درجه دو قطارهای باری است و از طرفی با این رتبه می تواند به عنوان کمک لکوموتیوران قطارهای مسافری نیز فعالیت کند. شعر «قطار می رود، تو برو و تمام ایستگاه می رود» را زیاد زمزمه می کند. او در ایستگاه دوستان صمیمی دارد که هر وقت ملاقات می کنند به طعنه می گویند: “کی می خواهی لوکوموتیو قطارهای جشن باشی!” راندن چرخ‌های فولادی قطارهایی که مخصوص مراسم رسمی در مسیرهای موازی آماده شده‌اند، برای «مربی‌ها» محفوظ است. همان هایی که لکوموتیورانان را آموزش می دهند و آزمایش می دهند. محمد با دیدن زیبایی های سورئال برخی از جاده های سرسبز و سرسبز فرسک، سوادکوه و شیرگاه یا جاده های کویری پر ستاره مانند کاشان و میبد، درد و استرس شغلی خود را از بین می برد. هر چند مقداری از آن رنج و فشار گاهی او را به واحد درمان در شرکت راه آهن می رساند! درست مثل آن زمان، پس از روشن کردن ATC یا کنترل خودکار لکوموتیو، چک کردن تمام ترمزها و مجوز به ترمزدار ایستگاه، بیش از 3 هزار تن فرآورده نفتی را به سمت خزر می کشد. زمستان بود، زمین سرد بود و دید کم بود. زوج جوانی را از دور دید. مرد بین میله ها آمد و سعی کرد با حرکات قهرمانانه همسرش را مجذوب خود کند. او متوجه سوت قطار نشد و محمد مجبور شد ترمز را فشار دهد. کمی دیر شده بود و مرد مجروح شده بود و قطار چون روی تپه ای توقف کرده بود برای حرکت دوباره نیاز به ریل امدادی داشت که محمد تلفنی درخواست کرد. ثانیه های این واقعه تا چند شب برای محمد کابوس بود و هر بار بدتر می شد.

بیشتر بخوانید: ریل و راه آهن – قطار