«جنگل یک‌متری» مشهورترین «بونسای» جهان | عکس

به گزارش تینو، هنر باستانی بونسای ممکن است در ظاهر به طرز فریبنده ای ساده به نظر برسد، اما نیاز به مراقبت، تفکر و پشتکار در مدت زمان طولانی دارد، به خصوص اگر قصد دارید جنگلی مینیاتوری مانند جنگل بونسای معروف به گوشین رشد کنید. . اثری غیرعادی که می توان آن را معروف ترین بونسای دنیا دانست.

توسعه این بونسای بیش از 70 سال پیش آغاز شد، زمانی که هنرمند ژاپنی-آمریکایی بونسای، جان ناکا، سر یک درخت عرعر بالغ را برید و آن را در گلدان کاشت. در طول دو دهه بعد، ناکا آن را با 10 درخت دیگر احاطه کرد، یکی برای احترام به هر یک از نوه هایش. او این جنگل مینیاتوری را «گوشین» نامید که در زبان ژاپنی به معنای «نگهبان روح» است. جی

هنرمندان بونسای مناطقی را روی درخت ایجاد می کنند که شبیه چوب مرده است، مناطقی که پوست خود را از دست داده اند و با نور خورشید سفید شده اند. شاخه های بدون پوست را جین و تنه بدون پوست را شرعی می گویند. بونسای را می توان از درختان مختلف درست کرد. ناکا برای جنگل خود یک درخت عرعر چینی را انتخاب کرد که برگ های سوزنی مانند و نابالغ آن فرصت هایی را برای شکل دادن به آن فراهم می کرد.

امروزه گوشین در موزه ملی بونسای در باغ گیاه شناسی ملی در واشنگتن دی سی به نمایش گذاشته می شود که یکی از محبوب ترین بونسای ها در جهان است. ناکا در سال 2004 در سن 89 سالگی درگذشت، اما دهه های آخر عمر خود را صرف آموزش مراقبین کرد تا طبق دیدگاه خود به مراقبت از جنگل ادامه دهند.

مایکل جیمز، متصدی موزه می‌گوید: «برای اینکه یک درخت سالم باشد، باید اجازه دهید رشد کند و قوی شود». اما وقتی این کار را می کنید، می شکند. “این دیگر شبیه بونسای نیست، بنابراین باید با قطع شاخه ها شکل را اصلاح کنید.” این بدان معنی است که کار تشکیل یک بونسای هرگز تمام نمی شود. با مراقبت مناسب، گوشین می تواند سال ها زندگی کند.

بخش مهمی از هنر بونسای، پرورش ریشه های قابل مشاهده به نام نباری است که از پایه گیاه رشد می کنند و درختان کوچکتری را تشکیل می دهند که شبیه درختان بزرگتر هستند.

در حالی که بونسای یک هنر تاریخی ژاپنی است که قدمت آن به قرن ها قبل می رسد، اولین هنرمندان از شیوه چینی “پنجینگ” الهام گرفتند، که ریشه آن به دودمان هان نزدیک به 2000 سال پیش بازمی گردد. پانجینگ شامل ایجاد مناظر گلدانی مینیاتوری است که ممکن است شامل درختان، صخره ها، آب، پیکره های انسان و حیوان و سایر ویژگی ها باشد. اما چیزی که نظم بونسای را متمایز می کند تمرکز ویژه آنها بر حفظ درختان کوچک با تکنیک های شکل دهی خاص است که به بونسای اجازه می دهد شبیه نمونه های بسیار بزرگتر باشد.

1984; زمانی که ناکا گوشین را به موزه ملی بونسای اهدا کرد، بونسای را به عنوان “هنر زنده” توصیف کرد.

ناکا که در فورت لوپتون، کلرادو به دنیا آمد، این هنر را در سن هشت سالگی پس از نقل مکان به ژاپن با والدینش کشف کرد. در آنجا پدربزرگش او را با هنر بونسای آشنا کرد. ناکا در دهه 20 خود به کلرادو بازگشت و در نهایت در لس آنجلس ساکن شد، جایی که به تأسیس انجمن بونسای کالیفرنیا کمک کرد. در دهه های بعد به عنوان یک هنرمند و معلم در سطح ملی و بین المللی شناخته شد.

ناکا در سال 1984 گوشین را به موزه ملی بونسای اهدا کرد. امروزه، گوشین در بین طرح های بونسای ناکا به دلیل اندازه درختان (حدود 1.52 ارتفاع) و این واقعیت که ناکا توانسته آنها را بسیار نزدیک به هم رشد دهد، برجسته است. این به خصوص ریشه کن کردن بدون برش بیش از حد دشوار است. هرس بیش از حد می تواند باعث خشک شدن و مرگ درختان شود.

جیمز در مورد تعهد ناکا به آموزش این هنر به دیگران گفت: “او هر سال می آمد و به مدیران موزه در مورد گوشین کمک می کرد. ما سعی می کنیم آن را به روش خودمان حفظ کنیم.”

منبع: عصر ایران