تینو – زهرا رفیعی: بوتیمار بیساگ (قیر اوراسیا) نام پرنده ای از خانواده حواصیل است که در تالاب ها و نیزارها زندگی می کند و جثه بزرگتری نسبت به سایر اعضای خانواده حواصیل دارد. اگر می توانید این پرنده را در نیزارها ببینید، افتخار کنید زیرا این گونه به استتار معروف است. نام دیگرش غمگین است. بیش از 15 گونه شناسایی شده است. دو زیرگونه شناخته شده در ایران به نام های پوتیمار بزرگ و پوتیمار کوچک شناخته می شوند.
زیستگاه:
بوتیمار بزرگ عمدتاً در تالاب ها، نیزارها و مرداب ها با پوشش گیاهی متراکم زندگی می کند. این پرنده در نقاطی از اروپا، آسیا، شمال آفریقا و ایران به ویژه در تالاب های کشور از سرزمین های انزلی، میانکالی و گندمان گرفته تا سدهایی مانند عشق آباد، تهران، فارس، خوزستان، هرمزگان و بوشهر یافت می شود. شهرستان ها
اندازه گیری:
طول بدن از 70 تا 80 سانتی متر
طول بال 100 تا 130 سانتی متر
وزن: حدود 1 کیلوگرم
مسیر مهاجرت:
در فصول سرد، جمعیت ساکن در شمال اروپا به جنوب اروپا، شمال آفریقا و جنوب غرب آسیا (از جمله ایران) مهاجرت می کنند. مردم شمال آسیا نیز به بخش هایی از شبه جزیره عربستان، شبه قاره هند و شرق چین مهاجرت می کنند.
نام های دیگر:
کلان، حواصیل خوار، ماهی خوار، هوگر و مرغ حواصیل
عکاس فرشید صمیمی – دریاچه گندمان
صدای پوتیمار بزرگ
پوتیمار خشم خود را مهار کرد
زمانی که پوتیمار احساس خطر می کند، به جای فرار، بی حرکت می ماند و سر و گردن خود را به صورت عمودی بالا می آورد. اما یکی از خصوصیات بیولوژیکی بوتیمار، رفتار تدافعی اوست. در این حالت، پوتیمار پرهای گردن و سینه‌اش را پف می‌کند و آنها را تا حد ممکن پهن می‌کند تا او را بزرگتر و ترسناک‌تر نشان دهد. این عمل باعث می شود بدن او مانند یک توده بزرگتر به نظر برسد و مهاجم احساس خطر کند. در عین حال، ممکن است منقار خود را باز کند و صدایی ایجاد کند که به نظر تهدیدآمیز باشد.
در ادبیات فارسی پوتامیار را نماد حسرت و اندوه می دانند و از این رو یکی از نام های این نوع غم است. در لغت نامه دهخدا نام مرغی است که به آن غم خورک نیز گفته می شود که همیشه در کنار آب می نشیند و از غم آب نمی خورد که اگر چه تشنه باشد آب تمام شود.
