ناگفته‌ها و گلایه های مه‌لقا خانم نون خ

به گزارش سایت تینو، فریده سپاه منصور که این روزها فیلم «جمعیت قابل کنترل» او در سینماها اکران می شود، با اشاره به ویژگی های نقشی که در این فیلم ایفا می کند، گفت: این فیلم برگرفته از زندگی بسیاری از مدرن ها است. خانواده ها از دور خیلی صمیمی و صمیمی به نظر می رسند، اما وقتی به آنها نزدیک می شویم، متوجه می شویم که چقدر از هم دور هستند. به قول معروف دوستی آنها دوستی خاله خرس است! من در این فیلم نقش مادربزرگی را بازی می کنم که دچار اختلال حافظه است. با این حال او هنوز آرزوی قدیمی خود را به یاد می آورد و به دنبال برآوردن آن آرزو است. طبیعتا این آرزو در جمع همسرش برآورده شد که علیرغم مرگش می خواست خودش این آرزو را برآورده کند.

وی تایید کرد: بعد از بازی در فیلم «جمعیت قابل کنترل» دو پیشنهاد دیگر دریافت کردم که نقش افراد آلزایمر بود. البته همه شخصیت های مبتلا به آلزایمر یکسان نیستند و هر شخصیت داستان خاص خود را دارد. بنابراین، اگر فیلمنامه و پیام فیلم را دوست داشتم، باز هم می‌پذیرم که در نقش فردی مبتلا به آلزایمر بازی کنم.

سپاه منصور گفت: امروزه از بسیاری از بازیگرانی که سال ها در عرصه تصویر درخشیده اند و نشان داده اند که بازیگرانی توانمند هستند، در تولید آثار سینمایی و تلویزیونی در حد شایسته از جوانان استفاده نمی شود و این یک امر است. موجی که از مدت ها قبل آغاز شده و در این راستا برخی از جوانان نیز توانسته اند توانایی های خود را به اثبات برسانند.

وی افزود: این اتفاق بسیار خوبی است اما کارهای تصویری ما برگرفته از فرهنگ ماست و در فرهنگ ما نقش پدربزرگ و مادربزرگ و سالمند در خانواده ها بسیار پررنگ است. ما خانواده محور هستیم و مثل غربی ها جدا نیستیم. در چنین فرهنگی جالب است که نقش پدربزرگ و مادربزرگ در آثار تجسمی چندان مشخص نیست. فیلمنامه نویسان برای حضور بازیگران پیشکسوت در آثارشان باید بر نقش خانواده تاکید کنند، اما متاسفانه نویسندگان و سینماگران اصلا به این موضوع اهمیت نمی دهند. به افراد مسن نقش اصلی در آثار هنری داده نمی شود، داستان ها حول این گروه سنی محور نیستند و از آنها برای شرکت در آثار دعوت نمی شود.