جنگجوی بدون رقیب در اردستان | رودک عسلخوار به اصفهان رسید

تینو – زهرا رفیعی: دیدن عسل خوار در مناطق مرکزی ایران به دلیل از بین رفتن زیستگاه طبیعی بسیار نادر است. این گونه در سراسر کشور در خطر انقراض است.

زیستگاه: رودک عسلاخر نه تنها در مناطق وسیعی از ایران از مناطق بیابانی و نیمه بیابانی گرفته تا جنگل ها و دشت ها، بلکه در مناطق وسیعی از شبه قاره هند، آسیای میانه، آفریقا و خاورمیانه یافت می شود.

مشخصات فیزیکی

اندازه گیری: طول بدن 60 تا 70 سانتی متر و طول دم 20 تا 30 سانتی متر است

وزن: بین 7 تا 14 کیلوگرم

رنگ: قسمت بالایی بدن عسل خوار سفید یا خاکستری روشن و قسمت های پایین آن سیاه است.

عادات: زنبورهای عسل همه چیزخوار هستند و از حشرات، جوندگان، پرندگان، تخم مرغ، میوه ها و حتی خزندگانی مانند مارهای بسیار سمی تغذیه می کنند. اما همانطور که از نامش پیداست، علاقه خاصی به عسل دارد، بنابراین با جوامع زنبورداری محلی در تضاد است. عسل خوار می تواند با حیوانات بزرگتر و خطرناک تر مبارزه کند. شب زنده داری است و می تواند به سرعت زمین را برای یافتن غذا یا ساختن سرپناه حفر کند. این گونه منفرد است، اما ممکن است در گروه های کوچک تا سه عضو زندگی کند. از آنجا که بوهای تند و تهوع‌آور از غدد زیر دم تولید می‌کند، دندان‌های تیز، فک قوی، پوست چرمی ضخیم و حالتی تهاجمی دارد، به آن لقب جنگجوی بی‌رقیب داده‌اند. رودک می تواند در پوست بسیار شل خود بچرخد و با این عمل حتی می تواند حیوانی را که پشت گردنش را گرفته گاز بگیرد. آنها از 5 تا 8 سال در طبیعت و تا 18 سال در اسارت زندگی می کنند.

مورد حفاظتی: زنبورهای عسل به دلیل پراکندگی وسیع و توانایی بالای خود در سازگاری با محیط های مختلف، در حال حاضر در معرض خطر انقراض نیستند. با این حال، تخریب زیستگاه و شکار غیرقانونی می تواند جمعیت محلی آنها را تهدید کند.

چرا به عسل‌خوار رودیک گورکن می‌گویند؟

نام “گورکن” به گورکن عسلی به دلیل عادات و مهارت های غیرمعمول حفاری و حفاری آن داده شد. واژه گُر در زبان فارسی به معنای گودال یا چاله و کلمه کن به معنای حفاری است. این حیوان مهارت قابل توجهی در کندن زمین دارد و از این توانایی برای یافتن غذا و ایجاد سرپناه استفاده می کند.