بررسی عملکرد دوقلوهای رها شده در مریخ

تینو – یکتا فراهانی: وایکینگ 1 متشکل از یک مدارگرد و یک فرودگر است که برای گرفتن تصاویر با وضوح بالا و مطالعه سطح و جو مریخ طراحی شده است. وایکینگ 1 که بیش از 6 سال بر روی Chryse Planitia در مریخ کار می کند، اولین نمونه از خاک مریخ را با استفاده از بازوی رباتیک خود و یک آزمایشگاه بیولوژیکی ویژه برداشت.

اسرار مریخ را کشف کنید

اختربیولوژیست می گوید فرودگرهای وایکینگ ناسا به طور تصادفی حیات در مریخ را از بین بردند در سال 1975، ناسا فضاپیمای وایکینگ 1 را با هدف کشف اسرار مریخ به فضا پرتاب کرد. آژانس فضایی آمریکا زمانی تاریخ ساز شد که فرودگرهای دوقلوی پرتاب شده توسط این فضاپیما بر سطح مریخ فرود آمدند.

در جستجوی شواهدی از زندگی

مریخ نورد وایکینگ برای بیش از شش سال به دور منطقه کرایس پلانیتیا مریخ می چرخید، در حالی که مریخ نوردهای آن با استفاده از بازوهای رباتیک و آزمایشگاه های روی کشتی نمونه های خاک را برای مطالعه سیاره سرخ جمع آوری می کردند.

آزمایش‌های تشخیص حیات وایکینگ‌ها بر اساس روش‌های کشت که معمولاً برای شناسایی میکروب‌ها روی زمین استفاده می‌شوند، مدل‌سازی می‌شوند.
در این روش، آب و مواد مغذی به نمونه‌های خاک اضافه می‌شوند تا هرگونه نشانه‌ای از میکروب‌های ساکن در نمونه‌ها را بررسی کنند.
Space.com نوشت: چنین سیگنال هایی به تعامل با مواد افزودنی مرتبط بودند. اساساً، جریان اجزای مورد نیاز برای تکمیل چرخه‌های زندگی عادی شامل مواردی مانند رشد، تولید مثل و مصرف غذا برای انرژی است.

بیشتر بخوانید:
ناسا نیم قرن پیش حیات روی مریخ را نابود کرد؟ | در مورد ماموریت های وایکینگ 1 و 2 در سال 1976 چه می دانید؟

گزارشی تکان دهنده از سفر فضایی روی زمین

نتایج منفی و غیر قطعی

کاوشگرها نشانه هایی از فعالیت میکروبی را در خاک شناسایی کردند که در آن زمان توجه زیادی را به خود جلب کرد. با این حال، نتایج اغلب منفی یا غیرقطعی هستند.

به گزارش Business-Standard Now، درک شولز ماکوچ، یک اختر زیست شناس در دانشگاه فنی برلین در آلمان، ادعا می کند که جنبه دیگری از این راز وجود دارد که هنوز کشف نشده است. او می‌گوید وایکینگ‌ها ممکن است حیات را در مریخ کشف کرده باشند، اما ماهیت آزمایش‌های تشخیص حیات مبتنی بر آب ممکن است به طور ناخواسته آن را از بین ببرد.
دریک اخیراً در مجله Nature Astronomy منتشر شده است “شاید ما به دنبال زندگی مریخی در مکان اشتباهی هستیم.” منتشر شد که مریخ از خشک ترین مکان روی زمین، صحرای آتاکاما، خشک تر بود. جایی که میکروب ها آب را از طریق نمک به دست می آورند. رطوبت جو را جذب می کند، در حالی که حیات در مریخ می تواند به افزودن آب مایع بسیار حساس باشد.

دلیل بررسی مجدد

در این آزمایش، او فرض کرد که هر گونه حیات در مریخ، مانند بسیاری از موجودات روی زمین، به آب مایع نیاز دارد. Space.com می افزاید: شولتز ماکوچ معتقد است که نتایج آزمایش ها را نمی توان با فقدان حیات ارگانیک توضیح داد، بلکه با نابودی موجودات میکروبی خشک شده توسط انسان در معرض مقادیر زیادی آب توضیح داد. اما چرا شولز-مک کوخ 50 سال بعد داده های وایکینگ ها را دوباره بررسی کرد؟

او 50 سال بعد برای درک بهتر محیط مریخ و پیچیدگی های آن، آزمایش وایکینگ ها را دوباره بررسی کرد. ما اطلاعات ارزشمندی در مورد افراط گرایان در زمین به دست آورده ایم. این بررسی مجدد همچنین به درک داده های وایکینگ از دیدگاه جدید کمک می کند.

نابود کردن زندگی مریخی ها!

شولز-مک کوخ وقتی از او پرسیده شد که چرا آزمایش وایکینگ ها ممکن است به طور ناخواسته زندگی مریخی را از بین ببرد، به یک مفهوم علمی اشاره کرد که نمک ها و موجودات زنده می توانند با کمک نمک ها آب را از جو بیرون بکشند. او همچنین به کار روی آن اشاره کرد نوعی تاخیر در هنگام حذف آب وجود دارد که به آن هیسترزیس می گویند. زیرا این سیستم در برابر تبلور مقاومت می کند.
وی همچنین خاطرنشان کرد: این فرآیند به این معنی است که آب می تواند برای مدت طولانی در نمک باقی بماند که باعث افزایش فعالیت آب در سطح میکروسکوپی می شود و آن را برای میکروب ها قابل دسترس تر می کند.

مواد معدنی مشابه زمین و مریخ

طبق گزارش Space.com، این فرض که زندگی به آب نیاز دارد، مانع درک حیات فرازمینی می شود. به گفته وی، مریخ و زمین بسیار شبیه به هم هستند و دارای مواد معدنی مشابهی هستند، اگرچه مجموعه مریخ با زمین یکسان نیست، زیرا مواد معدنی زیادی روی زمین وجود دارد که توسط زیست شناسی شکل گرفته اند. اما غیر از این خیلی شبیه هم بودند.

نتایج منفی کاذب برای وایکینگ ها

صحرای آتاکاما مورد مطالعه قرار گرفت که در آن باران های شدیدی بارید که منطقه وسیعی را زیر آب گرفت. سپس دانشمندان دریافتند که 70 تا 80 درصد از باکتری‌های محلی مرده‌اند، زیرا به طور ناگهانی قادر به تحمل این مقدار آب نبودند. همین امر در مورد تجربه وایکینگ ها نیز صادق است.