به گزارش تینو، هادی هگزی فر علاوه بر بازیگری، سابقه ساخت سریال های طنز (کراکراه، 1390)، مجموعه تلویزیونی (عاشورا، 1402) و فیلم سینمایی (مقایسه مهدی، 1400) را در کارنامه خود دارد. او با این تجربه اولین سریال خود را برای شبکه خانگی ساخت. «داریوش» به تهیه کنندگی نوید محمودی که پیش از این سریال معروف «پوست شیر» با بازی هادی هقاضی فر را تولید کرده بود، داستان مردی به نام داریوش است که پس از کشتن شخصی به ترکیه گریخته و اکنون 15 سال بعد به شهر بازمی گردد. او از او فرار کرد، بازگشت و پس از این بازگشت ماجراهای زیادی رخ داد.
هقاضی فر پس از استقبال زیاد سریال پوست شیر از همین گروه تهیه کننده و بازیگر در سریال خود استفاده کرد. اما موفقیت پوست شیر به دلایلی بیشتر از بازیگران بود. از جمله سناریویی با ایرادات کمتر از داریوش. در حین پخش این سریال و پس از پایان آن، نظرات مختلفی از سوی منتقدان و مردم در رسانه ها و زیر صفحات اینستاگرام این سریال نوشته شد و البته بیشتر آنها منفی بود.
از دست دادن قابلیت هایی که می توان از آنها استفاده کرد
یکی از منتقدان یکی از بزرگترین نقاط ضعف سریال را عدم انسجام داستان عنوان کرد: «به نظر می رسد نویسندگان سعی کرده اند چندین ایده جالب را در کنار هم قرار دهند، اما نتیجه چیزی جز روایت بی هدف و منحرف کننده نبود. داستان هک شده و استفاده نادرست از عناصر تعلیق و پیچیدگی باعث می شد که سریال هر لحظه جذابیت خود را از دست بدهد.” .
این منتقد شخصیت‌های ضعیف را یکی دیگر از مشکلات سریال می‌داند: «شخصیت‌پردازی در این سریال نیز به‌جای اینکه تحولات عمیق و قابل درک داشته باشد، در دام کلیشه‌های قدیمی افتادند شخصیتی که قرار است … او با رفتاری سطحی و قابل پیش بینی، پیچیدگی های روانی و عاطفی خود را نشان می دهد: «هیچ یک از شخصیت های سریال، چه مثبت و چه منفی، توانایی جذب هویت مخاطب و ناگهانی آنها را ندارند. و تغییرات غیرمنطقی در طول داستان به این سردرگمی می‌افزاید.»
منتقد دیگری درباره شخصیت‌های زن این سریال نوشت: شخصیت‌های زن سریال داریوش یا به درستی توصیف نشده‌اند یا بازیگران آنها را درست درک نکرده‌اند، زیرا سه زنی که تاکنون وارد داستان شده‌اند، این است که لیلا، دختر داریوش، با اجرای گیلا شاهی، مادر سهراب با بازی نسرین مقانلو و سحر دلشاهی، روند داستان تاکنون تغییر نکرده است. آنها تنها به مردانی که در کنارشان ایستاده اند تکیه می کنند و به نوعی با وجود اینکه صحنه های زیادی در حضورشان وجود دارد، در نهایت منفعل هستند و تا قسمت پنجم داستان بر اساس آنها پیش نمی رود. او همچنین می‌نویسد: «حجازی‌فر مدام در چرخه‌های تکراری شخصیت‌پردازی و معرفی شخصیت‌ها به مخاطب می‌افتد. مثلا جابان کاظم و داریوش دو برادر چندین بار و به شکل های مختلف ظاهر می شوند و این تکرارها ممکن است درک مخاطب را از شخصیت بیشتر کند و در موقعیتی خاص با او همذات پنداری کند، اما خط اصلی روایت را به هم می زند. از داستان و داستان ادامه دارد. این اتفاق «داریوش» را تبدیل به یک سریال کند کرد و در هر قسمت به جز یک اتفاق مهم که درام را پیش می برد، در بقیه سریال ها مخاطب باید مدام منتظر معرفی هر چه بیشتر شخصیت باشد. شاید.”
منتقدی در جایی دیگر با طرح شباهت این سریال با پوست شیر به این نتیجه رسید که هیچ شباهتی بین این دو سریال وجود ندارد: «این شک در ذهن مخاطب شکل گرفت که قرار بوده اثری روی آن باشد. ” مقیاس “پوست” “شیر” منتشر می شود. تیزر سریال (این بار به جای ابی با ترانه ای از داریوش) با حضور حجازی فر، زئیلا شاهی و مهرداد صدقیان نیز دلیلی برای مقایسه این دو اثر شد. نوید محمودی تهیه کننده «پوست شیر» را هم نباید فراموش کرد که گفت پازل «الداریوش» را برای خلق یک رویداد ویژه تکمیل کرده است.
زمان گذشت و قسمت اول سریال منتشر شد. نتایج کار هقاضی فر را می توان با اغماض پذیرفت و در عین حال می توان منتظر ادامه داستان بود. متأسفانه «داریوش» پس از شش قسمت از حد متوسط فراتر نرفته و البته در برخی لحظات به کارهای ضعیف خانه تکیه می کند. از نوید محمودی باید پرسید: آیا این «پوست شیر» دیگری بود؟ در حال حاضر نام “داریوش” از جینسی بنگال حذف شده است. فراموش نکنیم که «پوست شیر» با وجود ضعف‌ها و ترفندهای آزاردهنده‌ای که برای هیجان بیشتر داشت، قشر وسیعی از مخاطبان را به همراه داشت و فراموش نکنیم که فارغ از مقایسه، باید گفت که «داریوش حتی در شرایط عادی از او دفاع کرد. پس بیایید پیشنهاد قیاس را از ذهن خود پاک کنیم.»
او درباره ساختار و سناریوی سریال نیز نوشته است: «داریوش در هر قسمت چند اتفاق دارد، اما کارگردان به جای عمق بخشیدن به داستان های اصلی و فرعی، با کمی دقت حرف ها و روایت هایش را بیان می کند افزایش تعلیق اما باعث ناامیدی مخاطبانی می شود که می خواهند داستانی غنی و مستقیم ببینند. در اینستاگرام: «اجرای سریال در تمامی زمینه های هنری، کارگردانی و بازیگری به شدت خام و پیش پا افتاده است. افراط در حرکات هقاضی فر، چشم و ابرویی که در پایان نقشه ها می کشد، حتی زمانی که روی صحنه تنهاست، او را به بازیگری تبدیل می کند که می خواهد حرف بزند و در عین حال به دلیل ترس از شخصیت های دیگر، حرف هایش را نگه می دارد. به عنوان رضا عطاران.
موضوع بعدی ترس درونی داریوش است که با وجود ارجاعات متعدد به آن، همچنان در اثر استفاده نشده است.
مردم چه می گویند؟
کسانی که داریوش را تماشا می کردند گاهی در صفحات مجازی این سریال کامنت می نوشتند. یکی از حضار بهنام شفیعی نظر خود را اینگونه بیان کرد: در داریوش شخصیت اصلی و محور بازی در واقع بهرام است نه داریوش. همه شخصیت ها، حتی زیردستان بهرام، به نوعی زخمی هستند. ایده کلی این است که همه در این سریال آدم بدی هستند. هرکس به نوعی در این هجوم کنش ها و تعاملات به دنبال منفعت شخصی خود است. این دنبال کردن منافع شخصی منجر به خشونت می شود. موضوع و محرک اصلی داستان در واقع یک موضوع اجتماعی نیست، بلکه یک موضوع روانی به نام خشونت است. خشونت وحشیانه ای است که در بعضی جاها در ذهن بیننده کمی از عناصر و فرهنگ شرقی و ایرانی دور شده است. البته جذابه جذابیت بی رحمی سریال با رفتار خود داریوش به عنوان چهره ای اصلاح طلب، محافظه کار و بعضاً درخشان کم می شود و به ریتم فرصتی برای نفس کشیدن دوباره می دهد.
این سریال می تواند نقدی کلی به فضای جامعه پیرامون و روابط سطحی بین افراد باشد. اما از آنجایی که منجی نمی آید و وعده خلاصی از این همه بداخلاقی را نمی دهد، داستان همچنان پاسخی بیهوده به یک معضل فرهنگی و اجتماعی است. اگرچه سناریو دارای ایرادات و ضعف های منطقی است اما به نظر من هادی هگزی فر با بازی خوب خود و البته انتخاب خوب بازیگران نقش هایشان موفق شد اثری استادانه ارائه دهد.
یکی دیگر از بینندگان از این سریال ابراز نارضایتی کرد و نوشت: داستان کسل کننده و تکراری طلاهای گمشده و دزد. به نظر من نمی توان نام سریالی را که چنین شور و هیجانی ایجاد کرد، نادیده گرفت.»
دیگری نوشته که تنها خوبی سریال، بازی محسن کسابیان در نقش بهرام است که نشان از بازیگر بسیار خوبی دارد.
