اولین دوچرخه چگونه وارد ایران شد؟

به گزارش تینو، ماجرا از آنجا شروع می شود که مردم کوچه و بازار روزی در میدان مشاخ باغ ملی تهران دو پسر انگلیسی را سوار بر خودروی دو چرخ می بینند.

اولین فروشگاه دوچرخه در ایران

اولین کسی که در ایران با راه اندازی دوچرخه فروشی و اجاره دوچرخه به طور رسمی مردم را با دوچرخه آشنا کرد، آقای حسین شیخ بود که در خیابان شمس العماره مغازه داشت. مغازه او در خیابان نصیر خسروی امروزی، کمی بالاتر از شمس العماره و جنب ساختمان فعلی وزارت امور اقتصادی و دارایی قرار داشت. در این مغازه قیمت ساعتی کرایه دوچرخه 10 شاهی بود. اکثر دوچرخه های این فروشگاه متعلق به کارخانه هرکول است.

در ابتدا لاستیک های چاق روی این دوچرخه ها استفاده می شد و سرعت کمتری داشت. اما بعدا با تعویض لاستیک های توخالی سرعت آن افزایش یافت.

اولین تعمیرکار دوچرخه

در میان پیشکسوتان دوچرخه سواری ایران، در کنار حسین آقای شیخ، نام ارمنی دادیک خان به چشم می خورد. دادیک خان با راه اندازی یک تعمیرگاه دوچرخه به توسعه این صنعت در کشور کمک کرد. فروشگاه ارمنی دادیک خان در ابتدای خیابان منوچهری باز بود.

در این مغازه قیمت ثابت 10 شاهی و روغن کاری 2 شاهی بود. علاوه بر این، تعمیرات دیگر شامل جوش، شکستن، بستن، بستن، شل کردن و سفت کردن زنجیر بود که در مجموع 5.6 گرم هزینه داشت.

مراکز فروش دوچرخه قدیمی

در ابتدای ورود دوچرخه به ایران، رالی، فیلیپس، هرکول، مایستر، المپیک، اوپل (زنانه و دخترانه)، جیمز و BSA (برند سه تفنگ) مهم ترین برندهای دوچرخه بودند. خیابان های شیراگبرگ، علاءالدوله (فردوسی)، لاله زار، نصیر خسرو و سعدی نیز از مراکز مهم فروش، اجاره و تعمیر دوچرخه در تهران بودند و واردکنندگان دوچرخه نیز در شهرهایی مانند اصفهان، آبادان و کرمانشاه نمایندگی داشتند.

قیمت اولین دوچرخه

اولین دوچرخه های تهران از برندهای هرکول، رالی، بی اس ای و بیرمنگام همگی ساخت انگلستان بودند. قیمت بهترین انواع دوچرخه بادوام ترین و راحت ترین دوچرخه از 10 تومان شروع می شود و به 15 تومان می رسد و قیمت لوازم جانبی مانند قاب و نوار و بوق و امثال آن 2 تومان است.

تاریخچه دوچرخه در شهرها

در سال 1327 هجری شمسی حدود 12000 دوچرخه در شهر اصفهان ثبت شد و 20000 نفر دارای گواهینامه دوچرخه سواری بودند. در دهه 40 دوچرخه سواران به یکی از مشکلات پیش روی مدیریت شهری اصفهان تبدیل شد. نقش جهان در سال 1325 در چندین نوبت دستورات و اطلاعیه‌های استانداری اصفهان، شهربانی و فرمانداری نظامی را مبنی بر محدود کردن دوچرخه سواران در اصفهان منتشر کرد و از مردم خواست تا از آنها پیروی کنند. علاوه بر اصفهان، یزد و کرمان نیز از سال 1310 تا 1350 مملو از دوچرخه بودند و در این میان یزد به شهر دوچرخه معروف شد.

بیشتر بخوانید:

کورس یا کوه؟ | با تکنیک های پدال زدن آشنا شوید

اولین باشگاه دوچرخه سواری

نگاهی به تاریخ نشان می دهد که در سال 1324 اولین باشگاه دوچرخه سواری ایران با نام «باشگاه دوچرخه سواری» تأسیس شد. نام این باشگاه بعدها به تاج و سپس استقلال تغییر یافت.

قانون دوچرخه سواری

پس از آن که استفاده از دوچرخه به حدی شد که رفت و آمد با مشکل مواجه شد، وزارت کشور در 23 مرداد 1305 قوانین دوچرخه سواری را در 20 مقاله در روزنامه های کثیرالانتشار تهران منتشر کرد.

پس از این قانون آیین نامه حرکت دوچرخه در شهر و حومه نیز در سال 1309 تهیه شد و بر این اساس دوچرخه ها شماره گذاری و وضعیت دوچرخه سواری بهبود یافت.

اما آنها که سن کمتری داشتند این قانون را رعایت نکردند و چندان به این مراسم اهمیت نمی دادند.

اولین قانون دوچرخه سواری

ماده 1 – دوچرخه سواری در شهر و حومه برای هیچکس جایز نیست مگر اینکه از قبل در اداره اداری حاضر شده و پس از گذراندن بررسی های لازم گواهی مجوز اخذ کند.

ماده 2- دوچرخه سواری افراد زیر 13 سال اکیدا ممنوع است.

ماده 3 – اجاره دوچرخه به افراد زیر 18 سال و فاقد گواهینامه و مجوز در سن 19 سالگی اکیدا ممنوع است.

ماده 4- متقاضیان در هنگام مراجعه به لیست جهت اخذ گواهینامه و مجوز باید 3 قطعه عکس پرسنلی به همراه داشته باشند.

ماده 5- کلیه دوچرخه ها باید دارای بوق باشند که تا پنجاه یارد به گوش برسد.

ماده 6- باید از غروب آفتاب به بعد چراغ جلو و عقب دوچرخه را روشن کنند.

ماده 7- چراغ جلو باید فاصله جلوی دوچرخه را با نور سفید و کمتر از 10 اینچ روشن کند.

ماده 8- پلاک باید همیشه به گلگیر عقب وصل باشد.

ماده 9- متن نتیجه دوچرخه های شخصی به رنگ سفید با فونت مشکی و متن نتیجه دوچرخه های اجاره ای به رنگ مشکی با فونت سفید خواهد بود.

ماده 10- دوچرخه سواران باید در جاده های شلوغ و در گوشه و کنار خیابان ها و تقاطع ها به آرامی حرکت کنند.

ماده 11- دوچرخه سواران موظفند همیشه به ویژه در هنگام عبور از وسایل نقلیه از دست راست خود حرکت کنند.

ماده 12- دوچرخه سواری در پیاده روها، بازارها و اماکنی که برای عابران در نظر گرفته شده است ممنوع است.

ماده 13- مسابقه دوچرخه در خیابان ها اکیدا ممنوع است.

ماده 14 – کلیه دوچرخه ها باید دارای موانع جلو و عقب باشند که گل و لای و خاک را از راه ها به روی عابرین پرتاب نکند.

ماده 15- دوچرخه ها اعم از اجاره ای یا شخصی باید روی چرخ های جلو و عقب خود دارای ترمز باشند.

ماده 16- دوچرخه سواری دو یا چند نفره یا همراه داشتن کودکان اکیدا ممنوع است.

ماده 17- نمایش دوچرخه در معابر و کوچه ها ممنوع است.

ماده 18- دوچرخه سواران نمی توانند در حین رکاب زدن اشیاء را با یک دست حمل کنند، مگر اینکه وسایل مذکور به گونه ای بسته شده باشد که راننده بتواند در مواقع لزوم با همان دست دسته دوچرخه را بگیرد.

ماده 19 – آموزش و یادگیری دوچرخه سواری در معابر و کوچه های داخل شهر و خیابان های شلوغ خارج از شهر ممنوع است.

ماده 20 – متخلفین از مقررات این قانون در محاکم صالحه معرفی و به موجب قانون محاکمه و مجازات خواهند شد.