شواهد جدید چگونگی شکل‌گرفتن ماه

تینو – یکتا فراهانی: برای چندین دهه، دانشمندان مشکوک بودند که غارهایی در زیر سطح ماه وجود دارند، درست مانند زمین. سوراخ هایی که ممکن است به غار منتهی شود. وجود یک دهانه در سال 2009 از طریق تصاویر گرفته شده توسط مدارگرد کاگویا آژانس اکتشافات هوافضای ژاپن (JAXA) تایید شد و از آن زمان تاکنون دهانه های متعددی در سراسر ماه از طریق تصاویر و اندازه گیری های حرارتی سطحی که توسط LRO گرفته شده است، پیدا شده است.

وجود یک اقیانوس ماگما

کارشناسان می گویند زمانی ماه در دریایی از گدازه های در حال جوش پوشیده شده بود. اما اکنون آنها شواهد جدیدی کشف کرده اند که به نظریه دیگری اشاره می کند.
شواهد جدید به لطف پراگیان به دست آمده است، مریخ نوردی که تابستان گذشته به عنوان بخشی از مأموریت هندرایان 3 برای جست و جوی سطح ماه فرستاده شد.

سفر به قطب جنوب

مریخ نورد بیشتر از بقیه در جنوب متمرکز شده بود. از آن زمان، پراگیان برای جمع‌آوری نمونه‌های خاک و همچنین اطلاعات مربوط به جو ماه به سراسر قطب جنوب سفر کرده است.

به لطف مریخ نورد کوچک معجزه آسا، دانشمندان سرنخ هایی در مورد تاریخچه نزدیک ترین ماهواره طبیعی زمین کشف کردند.

مقاله ای که هفته گذشته در ژورنال نیچر منتشر شد، نتایج تجزیه و تحلیل داده های نمونه خاک را شرح می دهد و از این نظریه حمایت می کند که سطح ماه مدت کوتاهی پس از شکل گیری آن مذاب بوده است.
دانشمندان داده های تشعشعی ارسال شده از طیف سنج اشعه ایکس ذرات آلفای مریخ نورد را تجزیه و تحلیل کردند.

آنورتوزیت

این فضاپیما اطلاعاتی در مورد ساختار صخره ای ماه، لایه ای از سنگ سست و غبار در بالای صخره مخابره کرد.

تمام 23 نمونه بیشتر از یک سنگ سفید به نام فروآن آنورتوزیت تشکیل شده بودند. سنجش داده‌های پروژه‌های دیگر، همین مواد را در مناطقی از جمله استوا و عرض‌های جغرافیایی میانی شناسایی کرده است. محققان این موضوع را دلیلی بر وجود لایه ای یکنواخت از مواد بر روی جرم آسمانی می دانند.

اقیانوس ماگما
همچنین وزن بیشتری به نظریه هایی می دهد که کل سطح ماه در مدت کوتاهی پس از شکل گیری آن با ماگمای جاری پوشیده شده است.

همین نظریه حاکی از آن است که ماه زمانی شکل گرفت که یک شی به اندازه مریخ با زمین برخورد کرد و زباله ها را به فضا پرتاب کرد. این مواد با هم ترکیب شدند و ماه را تشکیل دادند.
با توجه به اینکه این ضربه مقدار زیادی ایجاد کرد، این به اصطلاح “اقیانوس ماگما” را توضیح می دهد.

بیشتر بخوانید:

آنورتوزیت فروان

به گزارش The Sun، این نظریه همچنین توضیح می دهد که چرا بسیاری از سنگ های ماه دارای ساختارهایی مشابه سنگ های روی زمین هستند.

دانشمندان معتقدند که اقیانوس ماگما صدها میلیون سال است که وجود داشته است. اما بعدا سرد می شود، متبلور می شود و آنورتوزیت آهن را تشکیل می دهد. این نظریه پس از بازگرداندن نمونه هایی از ماموریت آپولو 11 در سال 1969 ایجاد شد.
در حالی که خاک بیشتر از سنگ های بازالت تیره شبیه به مواد تولید شده توسط آتشفشان های روی زمین تشکیل شده بود. همچنین حاوی بخش هایی از چیزی است که بعدها آنورتوزیت آهن نامیده شد.

تکه های کوچک روکش قدیمی

محققان فرض کردند که سنگ سفید نمایانگر قطعات کوچک پوسته باستانی است. با سرد شدن ماگما، مواد معدنی متراکم تر غرق شدند و لایه عمیق تری به نام گوشته تشکیل دادند. آنورتوزیت آهن، که نویسندگان معتقدند چگالی آن ممکن است ترکیبی از مواد پوسته باستانی و سنگ زیرین باشد.

این لایه‌های مختلف در طول دهانه‌های برخوردی، جایی که اجرامی مانند سیارک‌ها و شهاب‌سنگ‌ها در طول تاریخ با ماه برخورد می‌کردند، به هم پیچ خوردند. کمتر به سمت بالا حرکت می کرد.